AF

Sabah uyanan binlerce insan;
Af diye kalkar.
Analar yavrusunu af diye sallar
Bebekler; af diye uyur, af diye ağlar.
Af ki; ümittir, yaşama kadar,
Binlerce pişman göz, af diye bakar.
Yüzlerce yavuklu rüyaya affı katar,
Nice kalpler; “af” diye atar.
Af ki; ışıktır, “af” ki nefestir, “af “ ki soluktur.
Af düşlemez ise binlerce insan,
Ne ümidi kalır, ne geçer zaman
Artık af edin beyler; büyüklüktür aman.
Oturmuş; boynu bükük karşıma ihtiyar,
Af sözü duysa ne kadar olur bahtiyar.
Sabah gazete açılır “af”,
Demlenir çaylar içilir “af”
Radyo dinlenir;
Tutulur; nefesler, durur; kalpler: af”.
1983
Ulucanlar, Medrese-i Yusufiye