BAYRAMA GİTTİ!...
Yıl, 2006. Ekim, öyle sonrası...
Harikalar Diyarı’nda: çimenler, kuşlar hoş,
Yeşilden altın sarısına dönen yaprakları ile
Çeşit çeşit ağaçlar; ediyor, insanı bir hoş
Kumrular; onları çıkıyor, yüzleri iniyor, havuzlara,
Denizi andıran suya inen bulutlar..
Seyrine doyum olmayan manzara ediyor, sarhoş
Çevre sakin, sular duru, tabiat latif
Güneş hafif eğilmiş, güllere gülümsüyor onlar bir hoş..
Kuytulara tek - tük de olsa sevgililler oturrmuş, zaten sarhoş..
Sanki diyorsunuz, cennetten köşe
Hissidiyorsunuz Ramazan’ı idrak etmiş kaniat, hazır Bayram’a
Zira o ulvi hava sinmiş, kendisi bir hoş.
Bu güzelliğe inat, “Masal Adası”..
Ünlü hikaye kahramanları yalnız ve boş.
..
Fakat, o ne?
Arkada iki yavru..
Birinin yaşı altı, birisi sanki sekiz
Koçlar; öyle yakınlarki belki de ikiz..
Bir adam;
Kendine gelse dağ gibi ama, omuzlar düşmüş.
Uzun kollar, bellli yorgun, salıverilmiş yana..
Kadın, makinalı gibi sayıyor çeneden ona.
Kulak kabartmadık ama..
Saydıklarını duyurdu resmen bize.
Zaten der gibiydi :
“Gerçi malum, durum, bize..
Halimizi, arzdiyorum yine de size..”
Belli ki, oyalansın diye çocuklar..
Çarşı-pazarı değil, Harikalar Diyarı’nı seçmişler!..
Kadın:
“Bana ne aldın şimdiye kadar.
Bir bayramlık mı?
Hani göster neremde, nen var..
Bana almadın ki, sırada çocuklar var..”
Belli ki zamanında çok yürekler hoplatmış.
Boy bos, vucut ölçülerine bakarak tercih yapılmış..
Ancak, iki çocuk verip,
Yük ağırlaşınca, omuzlar düşmüş..
Aşk, o görkemli endamdan sıyrılıp cüzdana (s)inmiş..
..
“Biz istemiyoruz, bayramlık ve dırdır” dercesine
Arkada, yavrucaklar; bir birlerine sokulmuş.
Ne anaya yakın.
Ne de, babaya
Gitmiyorlar arkalarından,
Sanki sürükleniyorlar,
Kafalar:
Kendi üzerlerinden yapılan aile kavgasında
Benizler solmuş, gönüller kırık, ama onlar “park”a yakın..
...
Kadın saydıkça sayıyor..
Adam; sanki dalları yana inse de yürüyen çınar..
Taştan ses geliyor, adamdan nefes çıkmıyor.
Kadın, yıllarca diyemediklerini saymaktan bıkmıyor.
Gelip geçtiler yanımızdan..
Böylece ilerlediler, kenarımızdan
...
Park bitmiş..
Büyü gitmiş, sırlar faş edilmişti birer birer..
Artık çıkmakta idiler koca caddeye
Nede olsa,bağlı oldukları sözde cemiyete..
Adam, şöyle bir irkilir oldu.
El kol işaretinden “Yeter artık. Kodumu oturturum” diyordu.
Kadın daha bir bağırıyordu avazı çıktığı kadar:
“Erkeklik o değil!.
Erkeklik, çocuklarına bayramlık almak. İşte.. O kadar..”
Kükreyen devin gerilediği an olur ya?..
İşte öyle.
Adam, son atımlık barutu tüketti zahir...
Hızla fırladı, açarak adımları metrelerce ileri..
Dememişler miydi atalar:
Kavgadan kaçmanın onda dokuzu erkeklik..
O halde,ne duruyorsun? İleri!..
....
Ama o ne?..
Aile bağı!..
Kadın haydi “neyse” de
Boynu bükük, sesizce seyreden
Geride iki yavru, ipleri...
35’lik adam; çaresiz , önde..
Omuzlarına bile çıkmaz, yapışmak için ne fink atmış kimbilir?
Ama şimdi?..Kadın, daha bir muzafer ama yine de arkada.
Çocuklar ondan da geride..
Girdiler Fatih’in yan sokaklarına..
Karşılarına gelmesi muhtemel tanıdıklar!..
Gülücükler içinde söyleyecekler;
“Bayramınız mübarek olsun..”
Onlarda diyecek elbet “sizinde bayramınız mübarek olsun”
Boynu bükük çocuklar, algılarlar mı dersiniz?
Bayram cepte, cüzdanda..hatta kartta
Cüzdan iyi ise; olacak bayram elbet mübarek..
Ve bir aile, kopmadı ise..
Bayrama, korumasız, dayanaksız, çaresiz..
Belki de baba,İşsiz.. Ana, aşsız..
Hani, el içinde..
Çocuklar; bayramcalıksız, boynu bükükçe gitti..
İnşallah ipler; kopmaz, ama bir gençlik!
Malesef böyle yitti.
Yiten gençlik mi, zannettinz?
Kalan sağlam köke rağmen..
Yarınlarımız, güvenimiz bitti..
Binlerce aile bayrama böyle gitti..
....
Tuzu kurular mı?
Onlar zaten bayrama değil, tatile gitti.
Hali yerinde olanlar; birkaç kuruş saçıp,çevreye havalar attı.
Camileri dolduran çokluk, bilmezler oraya “neye, niçin gitti?”
Keyfiyet değil, zaten mevsimlik kemmiyetti
Haksızlıklar, zulümler, sefalet milletin canına yetti..
Memlekette akan kanı durdurmak için;
Canilerin, eşkiyanın hamisini, koordinatör etti.
Hayır verecek kimileri, de
Cebini değil, devlet hazinesindren vermeyi tercih etti
Zengin sofralarında, gariban Müslüman mı?
Baş konuk,kafirler.. Papazlar , hamamlar “iftar”etti!
Devlet ciddiyetini göstermek için;
Başbakan uyurken; ilim, ifran, fen tatile,
Düğümü çözmeye, gariban “balyoz”u yetti..
....
Ramazan:
Cami önlerinde; resmisi, gayri resmisi, illegali, zorbası:
Dilencilik yarışında sağlanan karlar, alınan madalyalarla..
Belediyeler; ancak çadır sirklerinde varlıklarını ispatla
Her türlü pisliğin aktığı kanallarda; mevsimlik gösterilerle
Hırsız başkan; sırrı faş olunca şerefini, ancak kurtardı:
İkindi namazı çıkışında, “cami avlusunda” kahpece saldırıp, kaçarak
Yeni “huzur”dan çıkan cemaat; olayın keyfini sürüp, zalimden yana susarak..
Yaşlı teyze, ihtiyar amaca...Ağbi, damat, hala, gelin ve torun.
Ellerde kapağı açılmamış, süslü kılıflarda askıdaki, Kur’anlar!
Koşturup mezar başlarına dirilere hitap eden Rab’lerine inat
Açıp; Yasin Suresi’nden haykırırcasına, Allah kemından şöyle seslendiler ölülülerine!
“...Uzun ömürlü yaptıklarımızın hikkatini tersine çevirmişizdir. (Gençken ihtiyarlamış.Güçlü iken zayıflamış.Dimdik iken beli bükülmüş)..Akletmezler mi? ...Biz Muhammed’e şiir öğretmedik, zaten ona gerekmezdi. Bu bir öğüt ve apaçık Kur’andır. ... Diri olan kimseyi uyarsın ve verilen sözde inkarcıların aleyhine çıksın. ...Kudretimizle kendileri için hayvanlar yarattığımızı görmezlermi? Onlara sahip olmaktadırlar. ... Onları kendilerinin buyruğuna verdik; bindikleride etini yedikleride vardır. ...Onlarda nice faydalar vardır,içecekler vardır. Şükretmezler mi? Allah’ı bırakıp da kendilerine yardımı dokunur diye, başka tanrılar edindiler. . ..Oysa onlar yardım edemezler, ancak kendileri o tanrılara koruyuculuk için nöbet beklerler”
Evet, kendilerine değil, seslendiler ses vermez ölülere..
Kim bilir, belki diridirler diye..
Toplum; kendini saran, iki dünyasını kurtaran dini, çok gerilere itti.
Şatafatlı, madetler! Gün geçtikçe daha bir dolsa da
Din-diyanet, önce camilerde ki kürsülerden...
Ve bir toplum; böylece, resmen ilan edilen Bayram’a gitti..
Necati Çavdar
22 Ekim 2006-Aşiyan -Ankara
.............
KEMMİYET : Miktar, sayı, nice oluş. Az veya çok oluş.
KEYFİYYET :
1.Bir şeyin esâsı ve iç yüzü. Nasıl olduğu ciheti.
2.Kalite. Madde. (Kemmiyetin zıddıdır.)
