YEDİ YİĞ “İT”TİLER,
EĞİRTİLER
Şehrin;
Anlamsız,
Sevgisiz..
Seviyesiz kalabalığından…
Dağların;
Manalı …..
Kaliteli yalnızlığına,
uzanıp
Yunusca….
……..
Koca arazide
Tek başına.
Alemi başında taşıyan..
Alıç ağacı..
Soyunmuş, yeşilden,
Kahverengi, saflığa..
Kavurmuş, güneş
Savurmuş rüzgâr, toprağa
Sahip, birkaç son yaprağa
…..
Kimi keyf diye kendinden geçip
Kimi aşkın şarabın içip
Niceleri gölgesini, örtü etiler
İki garga, yuva kurup,
Yaz boyu, sahiplenip öttüler
Her hali kendilerince
kayıt ettiler
…
Çıktı alıç dalına..
Hal içinde hal iken
Dalda …
Meşgulken
İlerden ..
Hiç bilinmezken
Birden,
Belirdiler
…
Görüp..
Bi şey, sandılar
Görsen!!
Var olma adına
Koloni kurmuşlar
Dayanışma içindeler..
İndirip, parçalayacaklar
Yiyecek gibi, delirdiler
Canavar kesilip..
Seğirttiler.
Ağacın altına yettiler..
Yedi İttiler..
…
Milyonluk Şehir..
Sırtlamayıp..
Bencilikle, vahşileşip
Hayat alanlarını
kapıp
İnsanın sadık bendelerini
Dağlara..
Ötelere..
… vahşiliğe (!) ittiler.
…..
Etrafı çevirdiler
Bakıp hale..
Sakince…
Kimi oturup..Kimi yatarak
…
Seyrettiler..Seyrettiler.
…..
Kulak verip dinlediler..
Aldılar, alacaklarını ki.
Hep beraber..
Geldikleri mekâna
Masumane, gittiler..
….
Yiğit, yedi İttiler
Yedi yiğ “it”tiler
Yaban diye seğirtip
Tanış olup..
Düşmanca gelip, sevgiyle gittiler.
………
Görenler, hayret ettiler..
İnerken, daldan..
İnsan kılığındakiler
….. Çekip gittiler
…………
Kim demiş, anlamaz, kuşlar
Anlamaz otlar, itler
Anlamayan, düşüncesiz
İnsan kılığındaki tipler
………..
Dostça, SELAMlayanlar
Yedi güzel “İt”tiler(!)
Bağlıca – Ahimesut
25 Kasım .2013
SAIRIN Yeri
Necati ÇAVDAR